Νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος και θαυματοποιός του 1ου αιώνα μ.Χ. που γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας. Εκπαιδεύτηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και έπειτα από πενταετή σιωπή που επέβαλε στον εαυτό του, άρχισε σειρά περιηγήσεων, σε συνδυασμό με ασκητική ζωή, κηρύσσοντας την αποχή από τις αιματηρές θυσίες, το κρασί, τα λουτρά και τα ερωτικά όργια.
Πήγε σε Έφεσο, Πέργαμο, Τροία, Λέσβο, Εύβοια, Πειραιά (60 μ.Χ. στην εορτή των Ελευσινίων), στην Αθήνα, στις Θερμοπύλες (όπου συνάντησε τους Αμφικτίονες). Επίσης επισκέφθηκε τους ναούς του Απόλλωνος Δελφών και Αβών, τα μαντεία Δωδώνης και Τροφωνίου, τα ιερά Αμφιαράου και Μουσών, την Ολυμπία, την Σπάρτη, την Κρήτη, την Ρώμη και την Ισπανία. Στη συνέχεια ξαναγύρισε και πάλι στην Ελλάδα (68 μ.Χ.), όπου μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια. Πήγε σε Χίο, Ρόδο, Αίγυπτο, όπου γνωρίστηκε με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βεσπασιανό, αλλά διαμαρτυρήθηκε σ’ αυτόν για την ρωμαϊκή προσάρτηση της Αχαΐας.
Μετά έφυγε για την Κιλικία, όπου γνώρισε τον γιο του αυτοκράτορα, Τίτο, και συνέχισε το ταξίδι του προς την Συρία και τη Φοινίκη. Η φαυλότητα του αυτοκράτορα Δομιτιανού και ο γάμος του με την ωραία ανιψιά του, Ιουλία, προκάλεσαν την αγανάκτηση του Απολλωνίου, που δεν δίστασε να πάει στην Ρώμη για να τον καταγγείλει. Στην δίκη, που ακολούθησε την σύλληψή του, παρευρέθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας, τελικά όμως ο ίδιος ο Δομιτιανός διέκοψε την δίκη και άφησε τον κατήγορό του να φύγει από την Ρώμη. Το 93 μ.Χ. ο Απολλώνιος παρευρέθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες, πήγε στο μαντείο του Τροφωνίου, έμεινε δυο χρόνια στην Αχαΐα και το 95 μ.Χ. γύρισε στην Έφεσο. Τον χαροποίησε ο φόνος του Δομιτιανού και η άνοδος στον ρωμαϊκό θρόνο του φίλου του και φιλέλληνα Νερούα. Ο Απολλώνιος πέθανε σε βαθιά γηρατιά επί Τραϊανού, γύρω στο 100 μ.Χ.
Σε όλες τις περιοδείες του, ο Απολλώνιος γιάτρευε αρρώστους, έδιωχνε τους κακούς δαίμονες, έκανε μαντείες και προφητείες, ακόμη και αναστάσεις νεκρών. Η σωτηρία του από το ρωμαϊκό δικαστήριο θεωρήθηκε θαύμα, καθώς και το όραμα που είδε την στιγμή του φόνου του Δομιτιανού. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του, είχαν συνέπεια να τιμηθεί μετά το θάνατό του ως ήρωας ή και θεός ακόμη.
Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιεροκλής της Αλεξανδρείας (5ος αιώνας μ.Χ.) μαθητής του Πλουτάρχου, τον χαρακτήρισε σημαντικότερο από τον Ιησού, προκαλώντας την πολεμική του εκκλησιαστικού ιστορικού Ευσεβίου. Ο Απολλώνιος, εκπρόσωπος των Πυθαγορείων, προσπαθούσε να δώσει πνευματικότερο περιεχόμενο στην διεφθαρμένη πολυθεΐα της εποχής του. Θεωρούσε την μυθολογία «έργο των ποιητών» και αντιπαθούσε την αισθητή αναπαράσταση της θεότητας, αλλά στην ισχυρή αγάπη του προς την ελευθερία ενωνόταν μια έμφυτη τάση προς την μαγεία, την προφητεία και την θαυματουργία. Στην ηθική του, συγγένευε με τους Στωικούς. Από τα έργα του έχουν μείνει ένα θεολογικό απόσπασμα, μια συλλογή επιστολών – που οι περισσότερες δεν είναι γνήσιες – και μια βιογραφία του Πυθαγόρου. Η ζωή του περιγράφηκε με πολλές φανταστικές προσθήκες από τον Μοιραγένη και τον Φιλόστρατο, κατά διαταγή της Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του Σεπτιμίου Σεβήρου και μητέρας του Καρακάλλα και του Γέτα.
Πήγε σε Έφεσο, Πέργαμο, Τροία, Λέσβο, Εύβοια, Πειραιά (60 μ.Χ. στην εορτή των Ελευσινίων), στην Αθήνα, στις Θερμοπύλες (όπου συνάντησε τους Αμφικτίονες). Επίσης επισκέφθηκε τους ναούς του Απόλλωνος Δελφών και Αβών, τα μαντεία Δωδώνης και Τροφωνίου, τα ιερά Αμφιαράου και Μουσών, την Ολυμπία, την Σπάρτη, την Κρήτη, την Ρώμη και την Ισπανία. Στη συνέχεια ξαναγύρισε και πάλι στην Ελλάδα (68 μ.Χ.), όπου μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια. Πήγε σε Χίο, Ρόδο, Αίγυπτο, όπου γνωρίστηκε με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βεσπασιανό, αλλά διαμαρτυρήθηκε σ’ αυτόν για την ρωμαϊκή προσάρτηση της Αχαΐας.
Μετά έφυγε για την Κιλικία, όπου γνώρισε τον γιο του αυτοκράτορα, Τίτο, και συνέχισε το ταξίδι του προς την Συρία και τη Φοινίκη. Η φαυλότητα του αυτοκράτορα Δομιτιανού και ο γάμος του με την ωραία ανιψιά του, Ιουλία, προκάλεσαν την αγανάκτηση του Απολλωνίου, που δεν δίστασε να πάει στην Ρώμη για να τον καταγγείλει. Στην δίκη, που ακολούθησε την σύλληψή του, παρευρέθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας, τελικά όμως ο ίδιος ο Δομιτιανός διέκοψε την δίκη και άφησε τον κατήγορό του να φύγει από την Ρώμη. Το 93 μ.Χ. ο Απολλώνιος παρευρέθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες, πήγε στο μαντείο του Τροφωνίου, έμεινε δυο χρόνια στην Αχαΐα και το 95 μ.Χ. γύρισε στην Έφεσο. Τον χαροποίησε ο φόνος του Δομιτιανού και η άνοδος στον ρωμαϊκό θρόνο του φίλου του και φιλέλληνα Νερούα. Ο Απολλώνιος πέθανε σε βαθιά γηρατιά επί Τραϊανού, γύρω στο 100 μ.Χ.
Σε όλες τις περιοδείες του, ο Απολλώνιος γιάτρευε αρρώστους, έδιωχνε τους κακούς δαίμονες, έκανε μαντείες και προφητείες, ακόμη και αναστάσεις νεκρών. Η σωτηρία του από το ρωμαϊκό δικαστήριο θεωρήθηκε θαύμα, καθώς και το όραμα που είδε την στιγμή του φόνου του Δομιτιανού. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του, είχαν συνέπεια να τιμηθεί μετά το θάνατό του ως ήρωας ή και θεός ακόμη.
Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιεροκλής της Αλεξανδρείας (5ος αιώνας μ.Χ.) μαθητής του Πλουτάρχου, τον χαρακτήρισε σημαντικότερο από τον Ιησού, προκαλώντας την πολεμική του εκκλησιαστικού ιστορικού Ευσεβίου. Ο Απολλώνιος, εκπρόσωπος των Πυθαγορείων, προσπαθούσε να δώσει πνευματικότερο περιεχόμενο στην διεφθαρμένη πολυθεΐα της εποχής του. Θεωρούσε την μυθολογία «έργο των ποιητών» και αντιπαθούσε την αισθητή αναπαράσταση της θεότητας, αλλά στην ισχυρή αγάπη του προς την ελευθερία ενωνόταν μια έμφυτη τάση προς την μαγεία, την προφητεία και την θαυματουργία. Στην ηθική του, συγγένευε με τους Στωικούς. Από τα έργα του έχουν μείνει ένα θεολογικό απόσπασμα, μια συλλογή επιστολών – που οι περισσότερες δεν είναι γνήσιες – και μια βιογραφία του Πυθαγόρου. Η ζωή του περιγράφηκε με πολλές φανταστικές προσθήκες από τον Μοιραγένη και τον Φιλόστρατο, κατά διαταγή της Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του Σεπτιμίου Σεβήρου και μητέρας του Καρακάλλα και του Γέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με greeklish δεν γίνονται δεκτά.