Ποιος ήταν ο Παύλος;

 

Ο Παύλος γράφει ότι μετά τον θαυματουργό προσηλυτισμό του στον δρόμο προς την Δαμασκό, δεν πήγε στην Ιερουσαλήμ πριν περάσουν τρία χρόνια.

«Έπειτα, τρία έτη μετά, ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και γνωρίσω προσωπικώς τον Πέτρον και έμεινα κοντά του δεκαπέντε μόνον ημέρας· άλλον δε από τους Αποστόλους δεν είδα, παρά μόνον τον Ιάκωβον, τον αδελφόν του Κυρίου.» (Γαλάτας 1:18-19)

Στο δεύτερο ταξίδι του Παύλου στην Ιερουσαλήμ έμεινε με τον Πέτρο και συναντήθηκε με τον Ιάκωβο, «αδελφό» του Ιησού. Αφού πέρασε 15 ημέρες με τον Πέτρο, ο Παύλος βγήκε στην πόλη για να εξοικειωθεί με τους άλλους πιστούς στην Ιερουσαλήμ, αλλά τον φοβούνταν. Για να καθησυχάσει τους φόβους τους, ο Βαρνάβας (ψευδώνυμο του αδελφού του Ιησού Ιωσή), κάποιος που γνώριζε τον απόστολο Πέτρο, τους διαβεβαίωσε όλους ότι ο Παύλος ήταν πλέον Χριστιανός. Αυτή η λεπτομέρεια βρίσκεται στο βιβλίο των Πράξεων.

«Οταν δε ο Σαύλος έφθασε εις την Ιερουσαλήμ, προσπαθούσε να επικοινωνήση και να προσκολληθή στους μαθητάς. Ολοι όμως τον εφοβούντο, διότι δεν επίστευαν ότι είναι πράγματι μαθητής του Χριστού. Αλλά ο Βαρνάβας τον επήρε με εμπιστοσύνην και τον ωδήγησε στους Αποστόλους. Και διηγήθηκε τότε εις αυτούς ο Σαύλος, πως στον δρόμον είδε τον Κύριον και ότι του ωμίλησε ο Κύριος και πως εις την Δαμασκόν εκήρυξε με θάρρος πίστιν στον Ιησούν Χριστόν. Και συνεδέθη πλέον με αυτούς στενότατα, επήγαινε και ήρχετο συνεχώς εις Ιερουσαλήμ και με παρρησίαν ωμιλούσε δια τον Κύριον Ιησούν. Ακόμη δε ωμιλούσε και εσυζητούσε με τους Ελληνιστάς Ιουδαίους. Εκείνοι όμως εζητούσαν ευκαιρίαν, να τον φονεύσουν. Οταν δε οι αδελφοί έμαθαν τους σκοπούς των, συνώδευσαν και ωδήγησαν τον Παύλον εις την Καισάρειαν και τον έστειλαν εις την Ταρσόν.» (Πράξεις 9:26-30)

Πρώτον, είναι σημαντικό να δούμε ότι οι Πράξεις αντιφάσκουν με την προς Γαλάτας. Στους Γαλάτας συναντά μόνο τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, αλλά στις Πράξεις μένει με τους αποστόλους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Παύλος χρησιμοποίησε τις Γραφές αποτελεσματικά για να υποστηρίξει ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, αλλά αυτό τον έβαλε σε μπελάδες με τους Έλληνες Εβραίους. Ήθελαν να σκοτώσουν τον Παύλο. Όταν οι άλλοι Χριστιανοί έμαθαν γι’ αυτό το πρόβλημα, πήραν τον Παύλο στην Καισάρεια και τον έστειλαν στην Ταρσό, η οποία είναι η πρωτεύουσα της Κιλικίας. Ο Παύλος έμεινε σε αυτήν την περιοχή και την Συρία, όπως σημειώνεται στα κείμενά του, όπως φαίνεται παρακάτω στους Γαλάτας. Η ιδέα ότι ο Πέτρος και ο Ιάκωβος ήταν Χριστιανοί και ότι ο Παύλος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό είναι τελείως ανόητη. Σύμφωνα με τις ίδιες τους τις γραφές, δεν υπήρχε Χριστιανισμός τότε. Το όνομα Χριστιανός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αντιόχεια το 41 ΚΕ. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν Ναζωραίοι Εσσαίοι και όχι Χριστιανοί. Οι Ναζωραίοι δεν ήταν μια μορφή Ιουδαίων Χριστιανών. Επρόκειτο για μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη θρησκεία της οποίας οι γραφές και τα μυστήρια υπονομεύτηκαν από την νέα τάξη που δημιούργησε ο Παύλος.

«Έπειτα ήλθα εις τας περιοχάς της Συρίας και της Κιλικίας. Ήμουν δε άγνωστος προσωπικώς εις τας Εκκλησίας της Ιουδαίας, αι οποίαι απετελούντο από Ιουδαίους που είχαν πιστεύσει στον Χριστόν. Αυτοί δε μόνον εξ ακοής επληροφορούντο, ότι εκείνος ο οποίος μας κατεδίωκε, κηρύττει τώρα την πίστη μας, την οποίαν κατεδίωκε και προσπαθούσε να αφανίση.» (Γαλ. 1:21-23)

Αφού ο Παύλος άφησε τα Ιεροσόλυμα για να μείνει στην Ταρσό, πέρασαν αρκετά χρόνια. Βρίσκουμε ότι ο Βαρνάβας είχε πάει στην Αντιόχεια να κηρύξει. Ο Βαρνάβας είχε εξοικειωθεί με τον Παύλο και γνώριζε ότι χρησιμοποιούσε τις Γραφές καλά. Και ο Βαρνάβας ήξερε ότι ο Παύλος ζούσε στην Ταρσό. Ο Βαρνάβας πήγε στην Ταρσό για να βρει τον Απόστολο Παύλο και να τον φέρει στην Αντιόχεια. Το έτος αυτό είναι καλά ορισμένο στο 44-45 ΚΕ με βάση τον γνωστό λιμό επί βασιλείας Κλαυδίου Καίσαρα.

«Επήγε δε ο Βαρνάβας εις Ταρσόν, δια να ζητήση τον Παύλον. Και αφού τον ευρήκε, τον έφερε εις την Αντιόχειαν. Επί ένα δε ολόκληρον έτος οι δύο αυτοί Απόστολοι συμετείχαν εις τας συγκεντρώσεις των πιστών της εκεί Εκκλησίας και εδίδασκαν πλήθος πολύ. Εκεί δε εις την Αντιόχειαν, δια πρώτη φοράν, ωνομάσθησαν οι μαθηταί του Χριστού, Χριστιανοί.» (Πράξεις 11:25-26)

«Έπειτα, αφού επέρασαν 14 έτη από το ταξίδι μου εις την Συρίαν και Κιλικίαν, ανέβηκα πάλιν εις τα Ιεροσόλυμα με τον Βαρνάβαν και τον Τίτον.» (Γαλ. 2:1)

«Κατά τας ημέρας αυτάς ήλθαν εις την Αντιόχειαν από τα Ιεροσόλυμα μερικοί προφήται. Ένας δε εξ αυτών, ονόματι Άγαβος, εσηκώθηκε και, φωτισμένος από το Πνεύμα το Άγιον, προανήγγειλε ότι έμελλε να γίνη μεγάλη πείνα εις όλην την οικουμένην. Αυτή δε η πείνα συνέβη πράγματι επί αυτοκρατορίας Κλαυδίου Καίσαρος. Όλοι δε οι Χριστιανοί, ανάλογα έκαστος με τας οικονομικάς του δυνατότητας, απεφάσισαν να στείλουν βοηθήματα δια την εξυπηρέτησιν των αδελφών, που κατοικούσαν εις την Ιουδαίαν. Αυτό πράγματι το έκαμαν και απέστειλαν με τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον τας εισφοράς των προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.» (Πράξεις 11:27-30)

Τέτοια είναι η αναυθεντικότητα των χριστιανικών γραφών. Σύμφωνα με τους περισσότερους Χριστιανούς καθηγητές, ο Παύλος προσηλυτίστηκε στον δρόμο προς την Δαμασκό κάπου μετά το 30, αλλά δεν δείχνουν ποτέ στο ποίμνιο τα ίδια τα κείμενα. Επειδή γνωρίζουμε ότι ο λιμός ήταν το 44 ΚΕ, όταν προσθέσουμε 3 + 14 διαπιστώνουμε ότι αυτή η επίσκεψη έγινε 17 χρόνια μετά την βάπτιση του Παύλου. Οι Χριστιανοί ιερείς το ξέρουν από καιρό αυτό, και ο καθένας δίνει τα δικά του ασαφή μαθηματικά για να αντιμετωπίσει το επιχείρημα. Αλλά όταν αφαιρέσουμε 17 χρόνια από το 44 ΚΕ παίρνουμε το έτος 27 ΚΕ για τον προσηλυτισμό του Παύλου. Ποιο είναι το πρόβλημα με την ημερομηνία αυτή; Αρχικά ο Παύλος υποστηρίζει ότι είδε την οπτασία ενός άυλου Ιησού. Όμως, όχι μόνον ο Ιησούς ήταν ακόμα ζωντανός τότε, αλλά δεν είχε καν αρχίσει την διακονία του σύμφωνα με το Συνοπτικά Ευαγγέλια.

Η διαφορά αυτή θα ήταν κατανοητή αν το ένα χωρίο ήταν απ’ τους Γαλάτας και το άλλο από τις Πράξεις τις οποίες έγραψε κάποιος άλλος, αλλά και τα δύο χωρία όχι μόνον είναι του Παύλου, είναι από την ίδια επιστολή σε απόσταση ενός μόνο κεφαλαίου. Μου φαίνεται ότι ο Παύλος δεν βρήκε τίποτα λάθος με την διάταξη αυτή όταν την έγραψε καθότι οι ευαγγελικές περιγραφές δεν είχαν ακόμη τοποθετήσει το έτος της σταύρωσης στο 30 ΚΕ. Αυτή είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ο Παύλος δεν αναφερόταν σε μια πραγματική σταύρωση ενός πραγματικού σωτήρα, αλλά μάλλον στο κεντρικό πρόσωπο μιας μυστηριώδους θρησκείας. Για τον λόγο αυτό θα βρείτε κληρικούς να σας δίνουν το δικό τους χρονοδιάγραμμα γι’ αυτά τα γεγονότα, στρεβλώνοντας τις πραγματικές ημερομηνίες για να ταιριάξουν στις ερμηνείες τους, αλλά χωρίς ποτέ να σας δείχνουν τα πραγματικά χωρία.

Τώρα, ακόμη και αν το αγνοήσουμε αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, για ποιο λόγο ο Σαούλ (Παύλος) έπρεπε να πάει μέχρι την Δαμασκό για να βρει Χριστιανούς, όταν μόλις 3 χρόνια αργότερα φαίνεται να υπήρχαν αρκετοί Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ ώστε να φοβάται για την ζωή του. Γιατί δεν έμεινε στην Ιερουσαλήμ να καταδιώξει αυτούς τους Χριστιανούς (ή όπως ονόμαζαν τους εαυτούς τους). Επιπλέον, γιατί ο Σαούλ περίμενε να βρει Χριστιανούς στον Ναό της Δαμασκού εντός ενός έτους απ’ την σταύρωση, όταν είναι γνωστό ότι ο Ιησούς κήρυξε μόνο στο Ισραήλ. Μήπως κάποιος Εβραίος ιερέας έστειλε θυμωμένος έναν αγγελιοφόρο μέχρι την Ιερουσαλήμ για να προειδοποιήσει τον Εβραίο Αρχιερέα ότι είχε δει μια χριστιανική λατρεία στον Ναό; Αποτυγχάνει στο τεστ της λογικής. Δεν βγάζει νόημα.

Οι ισχυρισμοί του Παύλου περί θαυματουργικού προσηλυτισμού στον δρόμο για την Δαμασκό διαψεύδονται από αυτό το πρώιμο Γνωστικό Μανδαϊκό κείμενο:

«Τον Ιορδάνη όπου ο Μεσσίας Παύλις βαφτίστηκε, τον έκανα “αυλάκι”. Τον άρτο που ο Μεσσίας Παύλις λαμβάνει, τον έκανα “μυστήριο”. Το ποτό που ο Μεσσίας Παύλις λαμβάνει, το έκανα “δείπνο”. Τον κεφαλόδεσμο που ο Μεσσίας Παύλις λαμβάνει, τον έκανα “ιερωσύνη”. Το ραβδί που ο Μεσσίας Παύλις λαμβάνει, το έκανα “κοπριά”.» (Γνωστικός Ιωάννης ο Βαπτιστής)

Ενώ ο Παύλις μάλλον αναφέρεται στον Παύλο, ο Lorsback μας πληροφορεί ότι είναι το ισοδύναμο μιας περσικής λέξης που σημαίνει «Απατεών». Ως εκ τούτου, αυτό μπορεί να σημαίνει απλά Απατεών Μεσσίας.

Υπάρχει μια σαφής διαφορά μεταξύ των λέξεων «μυστικό» και «μυστήριο». Το μυστικό είναι η κρυμμένη γνώση. Το μυστήριο είναι μια αλήθεια που μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με την αποκάλυψη από τον Θεό. Το μυστήριο είναι περισσότερο σαν ένα αίνιγμα, έναν γρίφο ή μια σπαζοκεφαλιά. Οι λέξεις «μυστικό» και «μυστικά», που εμφανίζονται σε όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης (πλην Δανιήλ), αναφέρονται στην έλλειψη γνώσης, όχι στην έλλειψη κατανόησης.

Η λέξη «mystery» (Ελ. μυστήριον) είναι μια λέξη κλειδί στο Χριστιανισμό. Εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη 22 φορές στον ενικό και 5 φορές στον πληθυντικό. Τα ακόλουθα εδάφια δείχνουν ότι ο Χριστιανισμός ιδρύθηκε ως θρησκεία μυστηρίων.

«καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον.» (Α΄ Τιμ. 3:16)

«ἔχοντας τὸ μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει...» (Α΄ Τιμ. 3:9)

«τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 8:10)

«ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Εφεσίους 3:9)

«τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν.» (Εφεσίους 5:32)

«λαλῆσαι τὸ μυστήριον τοῦ Χριστοῦ» (Κολοσσαείς 4:3)

Ο Ελληνιστικός Χριστιανισμός ήταν «το μυστήριο του Χριστού».

«Ο άδειος τάφος το πρωί της Κυριακής του Πάσχα είναι ένας μύθος. Αυτό φαίνεται από το απλό γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος, ο πιο κρίσιμος κήρυκας της αναστάσεως του Χριστού, και ο παλαιότερος συγγραφέας της Καινής Διαθήκης, δεν λέει τίποτα γι’ αυτόν. Για τον Παύλο, δεν υπάρχει. Δεν σημαίνει τίποτα για τον ίδιο, δηλαδή, ένας άδειος τάφος δεν έχει καμμία σημασία για την αλήθεια της ανάστασης, την οποία τόσο έντονα διακηρύσσει. Για τον Παύλο όλη η χριστιανοσύνη εξαρτάται από την ανάσταση του Χριστού – “Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, τότε το κήρυγμά μας είναι μάταιο και η πίστη σας είναι μάταιη” (Α΄ Κορ. 15:14). Αλλά κατά την άποψη του Παύλου, αυτό δεν έχει σχέση μ’ έναν άδειο τάφο. Προφανώς δεν έχει ιδέα για κάτι τέτοιο. Αν ο Παύλος είχε ακούσει ποτέ για τον άδειο τάφο, δεν θα τον είχε προσπεράσει σιωπώντας. Δεδομένου ότι συγκεντρώνει και παραθέτει όλα τα στοιχεία για την ανάσταση του Ιησού που του εδόθησαν (Α΄ Κορινθίους 15), σίγουρα θα θεωρούσε τον άδειο τάφο άξιο αναφοράς. Το ότι δεν το κάνει αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε ποτέ και ως εκ τούτου οι σχετικές περιγραφές πρέπει να προέκυψαν αργότερα.» (Uta Ranke-Heinemann, Putting Away Childish Things, σελ. 131)

«Εγώ δεν θα πήγαινα τόσο μακριά όσο η Ranke-Heinemann δηλώνοντας ότι αυτή η θεώρηση διευθέτησε αποφασιστικά το θέμα, αλλά η θεώρηση αυτή όντως εγείρει την πιθανότητα ότι ο Παύλος δεν ήξερε την ιστορία του άδειου τάφου.» (D. H. van Daalen, The Real Resurrection, σελ. 40)

Φαίνεται προφανές ότι ο Παύλος θα χρησιμοποιούσε οτιδήποτε μπορούσε να βρει για να προωθήσει την νέα πίστη, έτσι φαίνεται ότι δεν είχε ενημερωθεί για τον άδειο τάφο είτε από τον Πέτρο είτε από τον Ιάκωβο επειδή ποτέ δεν συνέβη. Η αφήγηση όπως και το υπόλοιπο των Ευαγγελίων είναι μυθοπλασίες γραμμένες για να πουλήσουν στους ανθρώπους την ιδέα μιας κυριολεκτικής ερμηνείας ενός Γνωστικού συστήματος. Αν ελέγξετε την Βίβλο σας, θα διαπιστώσετε ότι πρώτα είναι τα ευαγγέλια, μετά οι Πράξεις και στην συνέχεια οι επιστολές. Αυτή δεν είναι η σειρά με την οποία γράφτηκαν, αλλά η Εκκλησία συνειδητοποίησε ότι οι επιστολές από μόνες τους δεν ήταν αρκετά πειστικές για να υποστηρίξουν μια κυριολεκτική ερμηνεία της σταύρωσης και της ανάστασης. Έτσι, ο πιστός πρώτα διαβάζει την ιστορία και μετά τις επιστολές ως μια επιβεβαίωση ότι τα γεγονότα που διαβάζει στα ευαγγέλια είναι αλήθεια.

Οι συνωμότες δημιούργησαν τον Παύλο από 3 διαφορετικές πηγές. Η πιο προφανής είναι ο Απολλώς ή Απολλώνιος, αλλά αυτός ήταν Έλληνας και όχι ντόπιος Εβραίος. Έτσι, ανέτρεξαν στον Ιώσηπο όπου βρήκαν τον Σαούλ, έναν φιλάργυρο Ηρωδιανό αριστοκράτη. Πρόσθεσαν κατόπιν τον θαυματουργικό προσηλυτισμό από την ζωή του αιρετικού Εβραίου ραβίνου Elisha ben Abuiah, γνωστού ως Aher (προδότης), προικίζοντας έτσι τον Παύλο με θεϊκή εξουσία.

Η ιστορία του θαυματουργικού προσηλυτισμού βασίζεται στην ζωή του αιρετικού Εβραίου ραβίνου Elisha ben Abuiah. Αυτά γράφει η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια για τον ραβίνο Elisha:

«According to Grätz, he was a Karpotian Gnostic; according to Siegfried, a follower of Philo; according to Dubsch, a Christian; according to Smolenskin and Weiss, a victim of the inquisitor Akiba... The oldest and most striking reference to the views of Elisha is found in the following baraita (Hag. 14b; Yer. ii. 1): “Four [sages] entered paradise — Ben 'Azzai, Ben Zoma, Aher, and Akiba. Ben 'Azzai looked and died; Ben Zoma went mad; Aher destroyed the plants; Akiba alone came out unhurt.”... It means that Elisha, like Paul, in a moment of ecstasy beheld the interior of heaven — in the former's case, however, with the effect that he destroyed the plants of the heavenly garden.» (Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια)

Ο ραβίνος Elisha ήταν διώκτης των Χριστιανών και αποστάτης του νόμου κάτι που του χάρισε το ψευδώνυμο Aher ή προδότης. Ήταν σύγχρονος του ραβίνου Akiva ο οποίος γεννήθηκε το 50 ΚΕ το οποίο τοποθετεί την ιστορία του θαυματουργικού προσηλυτισμού στο τέλος του πρώτου αιώνα και όχι στην αρχή έως τα μέσα του πρώτου αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι οι επιστολές γράφτηκαν πιθανώς στις αρχές έως τα μέσα του δευτέρου αιώνα, κάτι που έδωσε στους συγγραφείς χρόνο για να ενσωματώσουν τα γεγονότα από την ζωή του ραβίνου Elisha στην αφήγηση.

Τώρα, ο πραγματικός Παύλος ο οποίος συνέθεσε και κήρυξε τις επιστολές ήταν ο Απολλώνιος ο Τυανέας, αλλά οι συνωμότες συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονταν έναν μηχανισμό με τον οποίο θα μπορούσαν να επικυρώσουν τις διδασκαλίες του, έτσι ενσωμάτωσαν γεγονότα από την ζωή του ραβίνου Elisha. Για ποιο λόγο είναι σημαντικό αυτό; Διότι χωρίς τον θαυματουργικό προσηλυτισμό στον δρόμο για την Δαμασκό, στον οποίο ο Ιησούς υποτίθεται του αποκάλυψε αυτές τις πληροφορίες, ο Παύλος είναι απλώς άλλος ένας περιπλανώμενος ιεροκήρυκας, κηρύττοντας ανοησίες δικής του επινόησης.

Όπως με τον Ιησού Χριστό, δεν υπάρχει καμμία αναφορά κάποιου Παύλου ή Σαούλ από την Ταρσό στα εβραϊκά κείμενα του πρώτου και του δευτέρου αιώνα. Αυτό είναι παράξενο δεδομένου ότι υπάρχουν πολλές αναφορές στον αποστάτη ραβίνο Elisha, αλλά αγνοείται ο υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλός τους Παύλος. Ο ισχυρισμός του Παύλου περί καταγωγής από την φυλή του Βενιαμίν που υποδηλώνεται από την ομοιότητα του ονόματός του με εκείνο του πρώτου Ισραηλίτη βασιλιά, είναι, αν τα εδάφια είναι γνήσια, ψευδής, διότι τότε δεν υπήρχαν φυλετικές λίστες ή γενεαλογίες αυτού του είδους.

Δεν υπάρχει ένδειξη, στα γραπτά ή τα επιχειρήματα του Παύλου, ότι είχε λάβει την ραβινική εκπαίδευση που του αποδίδουν οι Χριστιανοί συγγραφείς, αρχαίοι και σύγχρονοι· και δεν θα ενεργούσε ή έγραφε όπως το έκανε εάν ήταν, όπως λέγεται (Πράξεις 22:3), μαθητής του Γαμαλιήλ. Τα εδάφιά του από την Γραφή, τα οποία προέρχονται όλα, άμεσα ή από μνήμης, από την ελληνική έκδοση, δεν δείχνουν καμμία εξοικείωση με το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο. Παρά την εμφατική δήλωση στην Φιλιπ. 3:5, ότι ήταν «Εβραίος εξ Εβραίων» – ένας μάλλον ασυνήθιστος όρος, ο οποίος φαίνεται να αναφέρεται στην εθνική του εκπαίδευση και συμπεριφορά (πρβλ. Πράξεις 21:40, 22:2), καθότι η εβραϊκή του γέννηση δηλώνεται στις προηγούμενες λέξεις «εκ γένους Ισραήλ» – ήταν, εάν κάποια από τις Επιστολές που φέρουν το όνομά του είναι πράγματι δική του, εξ ολοκλήρου ελληνιστής στην σκέψη και το αίσθημα.

Ως ελληνιστής, διέκρινε τον γήινο από τον ουράνιο Αδάμ (Α΄ Κορ. 15:45-49), και, αναλόγως, την χαμηλότερη ψυχική ζωή και την υψηλότερη πνευματική ζωή η οποία αποκτάται μόνον μέσω ασκητισμού (Ρωμ. 12:1, Α΄ Κορ. 7:1-31). Όλη η νοοτροπία του δείχνει την επιρροή των θεοσοφικών ή Γνωστικών παραδόσεων της Αλεξανδρείας, ειδικά την Ερμητική λογοτεχνία που τόνισε ο Reizenstein στο σημαντικό του έργο «Poimandres», εξ ου και η παράξενη πίστη του σε υπερφυσικές δυνάμεις, στην μοιρολατρεία, στην «γλωσσολαλιά» (Α΄ Κορ. 12-14, Α΄ Κορ. 15:8, Β΄ Κορ. 12:1-6, Εφ. 3:3), και σε μυστήρια ή ευχαριστίες (Ρωμ. 11:25, Κολ. 1:26, 2:2, 4:3, Εφ. 1:9, 3:4, 6:19) – ένας όρος δανεισμένος αποκλειστικά από παγανιστικές τελετές.

Σε όλα τα γραπτά του Παύλου υπάρχει ένα παράλογο ή παθολογικό στοιχείο το οποίο δεν θα μπορούσε παρά να απωθήσει τους μαθητές των ραβίνων. Ενδεχομένως η απαισιόδοξη διάθεση του ήταν αποτέλεσμα της σωματικής του κατάστασης· διότι έπασχε από μια ασθένεια που επηρέαζε τόσο το σώμα όσο και το μυαλό. Την περιγράφει ως «ένα αγκάθι στην σάρκα», και ως ένα βαρύ χτύπημα από «έναν αγγελιοφόρο του Σατανά» (Β΄ Κορ. 12:07), η οποία συχνά τον έκανε να συνειδητοποιεί την απόλυτη αδυναμία του, και τον έκανε αντικείμενο οίκτου και τρόμου (Γαλ. 4:13). Ήταν, όπως έχει δείξει πειστικά ο Krenkel (Beiträge zur Geschichte der Aufhellung und Briefe des Apostels Paulus, 1890, σελ. 47-125), επιληψία, που οι Έλληνες αποκαλούν «ιερά ασθένεια», η οποία τον έφερνε συχνά σε μια κατάσταση έκστασης, μια κατάσταση του νου που μπορεί να εντυπωσίαζε μερικούς από τους Εθνικούς του ακροατές, αλλά θα φόβιζε και αποξένωνε τον Εβραίο, του οποίου ο Θεός είναι ο Θεός της λογικής (πρβλ. Β΄ Κορ. 5:13, 10:10, 11:1-16, 12:6). Η σύλληψη μιας νέας πίστης, η μισή παγανιστική και η μισή ιουδαϊκή, όπως κήρυττε ο Παύλος, και η επιδεκτικότητα στις επιρροές της, ήταν εντελώς ξένα προς την φύση της εβραϊκής ζωής και σκέψης.

Στην πρώτη γραμμή των διδασκαλιών του Παύλου ίσταται το περίεργο όραμα του Χριστού, στο οποίο αναφέρεται συνεχώς ως την μόνη αξίωση και τίτλο του στην αποστολική του ιδιότητα (Α΄ Κορ. 9:1, 15:8, Β΄ Κορ. 12:1-7, Φιλιπ. 3:9, Γαλ. 1:1, 12, 16, επί των οποίων βλέπε παρακάτω). Οι άλλοι απόστολοι είδαν τον Ιησού ενσαρκωμένο· ο Παύλος τον είδε όταν, όντας σε κατάσταση έκστασης, πήγε στον παράδεισο στον τρίτο ουρανό, όπου άκουσε «άρρητα ρήματα, τα οποία δεν είναι επιτετραμμένον στον άνθρωπο να τα διατυπώσει» (Β΄ Κορ. 12:2-4). Ένας ισχυρός παραλληλισμός με την ισχυριζόμενη έκσταση του ραβίνου Elisha. Προφανώς αυτή η εικόνα του Χριστού πρέπει να είχε προηγουμένως μια περίοπτη θέση στο μυαλό του, όπως ο Metatron (Μίθρας) και ο Akteriel είχαν στο μυαλό των Εβραίων μυστικιστών. Γι’ αυτόν ο Μεσσίας ήταν ο γιος του Θεού με μεταφυσική έννοια, «η εικόνα του Θεού» (Β΄ Κορ. 4:4, Κολ. 1:15), «ο ουράνιος Αδάμ» (Α΄ Κορ. 15:49, όμοιος με τον φιλωνικό ή καβαλιστικό Αδάμ Κάδμον), ο μεσολαβητής μεταξύ Θεού και κόσμου (Α΄ Κορ. 8:6), «ο πρωτότοκος όλης της δημιουργίας, από τον οποίο δημιουργήθηκαν τα πάντα» (Κολ. 1:15-17), ίδιος επίσης με το Άγιο Πνεύμα που εκδηλώνεται στην ιστορία του Ισραήλ (Α΄ Κορ. 10:4, Β΄ Κορ. 3:17, πρβλ. Σοφία 10:1 – 12:1, Φίλων, De Εο Quod Deterius Potiori Insidiari Soleat, § 30· βλέπε επίσης Ιουδ. Εγκυκλ. x. 183b, λ. προΰπαρξη του Μεσσία).

Έτσι, εδώ έχουμε έναν κυκλικό συλλογισμό. Ο Παύλος δημιουργεί τον Ιησού Χριστό, ο οποίος στην συνέχεια, μέσω του θαυματουργού προσηλυτισμού του Παύλου επικυρώνει την διδασκαλία του Παύλου, η οποία με την σειρά της επικυρώνει την ύπαρξη του Ιησού Χριστού. Αυτό επίσης σημαίνει, δεδομένου ότι δεν υπήρξε πρόσωπο όπως ο Ιησούς Χριστός, ότι τα Ευαγγέλια πρέπει να είναι προϊόν των ίδιων ανθρώπων που ήταν υπεύθυνοι για τη δημιουργία των Επιστολών του Παύλου, των Ρωμαίων.

Από όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, θα νομίζατε ότι ο Απολλώς των επιστολών, το οποίο είναι συντομογραφία του Απολλώνιος, ο Εβραίος από την Αλεξάνδρεια και ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν δύο διαφορετικά άτομα, αλλά δεν είναι έτσι. Το μόνο που πρέπει να αναρωτηθείτε είναι, αν μια θρησκεία που θα έφτανε στο σημείο να κάψει όλες τις γραπτές αναφορές στον Απολλώνιο Τυανέα, μαζί με την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, θα ήταν επίσης πρόθυμη ν’ αλλάξει τις γραφές της και να μετατρέψει, τον Καππαδόκη Απολλώνιο Τυανέα στον Απολλώ, έναν Εβραίο από την Αλεξάνδρεια;

Ο Απολλώνιος έκανε δύο ξεχωριστά ταξίδια στην Ινδία. Το πρώτο περί το 36-38 ΚΕ και το δεύτερο περί το 45-50 ΚΕ. Ήταν μετά το πρώτο ταξίδι που επέστρεψε στην Παλαιστίνη, με μερικά αντίγραφα των διδασκαλιών του Χριστού, και καθιέρωσε μια νέα τάξη πραγμάτων σ’ ένα μικρό χωριό κοντά στην Γάζα ονόματι Ναζαρίτα. Τότε κήρυξε για πρώτη φορά τα ευαγγέλια και ήταν το 54 ΚΕ που ο Απολλώς αναφέρεται για πρώτη φορά στις γραφές. Ως εκ τούτου, καθίσταται απολύτως σαφές ότι αυτά τα δύο άτομα είναι πράγματι ένα και το αυτό πρόσωπο, ο Απολλώνιος Τυανέας. Τα ακόλουθα εδάφια επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός.

«Κάποιος Ιουδαίος ονόματι Απολλώς, λόγιος ανήρ από την Αλεξάνδρεια και βαθύς γνώστης των γραφών, ήλθεν εις την Έφεσον.» (Πράξεις 18:24)

Τα παρακάτω από τις επιστολές του Παύλου ταυτοποιούν σαφώς τον Απολλώ με τον Απολλώνιο Τυανέα.

«Σας ασπάζεται ο Λουκάς ο ιατρός ο αγαπητός, και ο Δημάς.» (Κολ. 4:14)

«Διότι ο Δημάς με εγκατέλειψεν, αγαπήσας την ματαιότητα του παρόντος κόσμου, και επήγεν εις την Θεσσαλονίκην. Ο Κρήσκης εις την Γαλατίαν, ο Τίτος εις την Δαλματίαν.» (Β΄ Τιμ. 4:10)

«Σε χαιρετούν ο Μάρκος, ο Αρίσταρχος, ο Δημάς, ο Λουκάς, οι συνεργάται μου.» (Φιλ. 1:24)

Τα τελευταία εδάφια συνδέουν σαφώς τον Δημά (τον Δάμι, τον αγαπητό μαθητή) και τον Λουκά (Leucis) με τον Απολλώ και συνεπώς ταυτοποιούν τον Απολλώ με τον Απολλώνιο Τυανέα. [...]

«Και εγώ αδελφοί δεν μπορούσα να σας μιλήσω όπως σε πνευματικούς, αλλά όπως σε σαρκικούς, ως νηπίους εν Χριστώ. Σας έδωσα γάλα και όχι τροφή, διότι δεν μπορούσατε να την αντέξετε· ούτε τώρα μπορείτε. Είστε ακόμη σαρκικοί. Διότι αφού μεταξύ σας υπάρχουν ακόμη ζηλοτυπίες και έριδες και διαιρέσεις, δεν είστε ακόμη σαρκικοί και πορεύεστε όπως οι άνθρωποι; Διότι όταν ο ένας λέει, εγώ είμαι του Παύλου, και ο άλλος εγώ είμαι του Απολλώ, δεν είστε σαρκικοί; Ποιος είναι ο Παύλος, ποιος ο Απολλώς, παρά διάκονοι μέσω των οποίων πιστεύσατε, καθώς έδωσε στον καθένα ο Κύριος; Εγώ φύτευσα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός αύξησε. Οπότε ούτε ο φυτεύων είναι κάτι, ούτε ο ποτίζων, αλλά ο αυξάνων Θεός. Ο φυτεύων και ο ποτίζων είναι ένα· ο καθένας θα λάβει τον μισθό ανάλογα τον κόπο που κατέβαλε.» (Α΄ Κορ. 3:1-8)

Εδώ έχουμε την παραδοχή ότι ο Παύλος και ο Απολλώς είναι το ίδιο πρόσωπο και από το ακόλουθο μπορούμε να συμπεράνουμε εύκολα ότι ο Απολλώς ήταν ο Απολλώνιος από τα Τύανα. Σε μια αρχαία έκδοση των Επιστολών, τον CODEX BEZAE, το όνομα Απολλώς είναι γραμμένο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ. Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα αναγνωρίζει ότι το όνομα Απολλώς, όπως εμφανίζεται στις Επιστολές Παύλου, είναι σύντμηση του Απολλώνιος.

Τα ακόλουθα αποσπάσματα από τον Ιώσηπο και τις Πράξεις φαίνεται να υποδεικνύουν ότι ο Απολλώνιος και ο Παύλος ήταν πράγματι ένα και το αυτό πρόσωπο.

«Τότε (57-58 μ.Χ.) ήρθε στην Ιερουσαλήμ από την Αίγυπτο ένας άνθρωπος που δήλωσε ότι ήταν προφήτης και παρότρυνε τις μάζες των απλών ανθρώπων να πάνε μαζί του στο βουνό που ονομάζεται Όρος των Ελαιών, το οποίο βρίσκεται απέναντι από την πόλη σε απόσταση 5 σταδίων. Ισχυρίστηκε ότι ήθελε να δείξει από εκεί ότι με εντολή του τα τείχη της Ιερουσαλήμ θα έπεφταν, υποσχόμενος μια είσοδο στην πόλη. Όταν το άκουσε αυτό ο Φήλιξ (ο Ρωμαίος κυβερνήτης) διέταξε τους στρατιώτες του να πάρουν τα όπλα τους. Ξεκινώντας από την Ιερουσαλήμ με μεγάλη δύναμη ιππικού και πεζικού, έπεσε πάνω στον Αιγύπτιο και τους οπαδούς του, σκοτώνοντας 400 από αυτούς και παίρνοντας 200 αιχμαλώτους. Ο ίδιος ο Αιγύπτιος δραπέτευσε από την μάχη και εξαφανίστηκε.» (Ιωσήπου Αρχαιολογίες, XX, 169-172).

Στην Ιερουσαλήμ το 58 μ.Χ., ο Παύλος ρωτήθηκε:

«Δεν είσαι συ ο Αιγύπτιος ο οποίος προ ολίγων ημερών είχε αναστατώσει και έβγαλε εις την έρημον τους 4.000 δολοφόνους με μαχαίρια;» (Πράξεις 21:38)

Φαίνεται ότι ο Απολλώνιος ή Παύλος, ήταν αυτός που έσωσε την ζωή του Εβραίου ιστορικού Ιωσήπου για τον οποίο λέγεται ότι θα τον θανάτωνε ο Βεσπασιανός, όταν προέβλεψε ότι μια μέρα ο Βεσπασιανός θα γινόταν Αυτοκράτορας της Ρώμης. Φαίνεται ότι αυτή η πρόβλεψη που του έσωσε την ζωή έγινε στην πραγματικότητα από τον Απολλώνιο.

Nazoreans

 

Δείτε επίσης: Ο κατασκευασμένος Παύλος