Από
τη μελέτη της ζωής του Απολλώνιου, και συγκρινόμενη με τη ζωή του
Χριστού των ευαγγελίων (Ιστορικός Χριστός δεν έχει αποδειχτεί ακόμη ότι
υπήρξε), προκύπτει ότι οι δύο αυτοί επιφανείς άνδρες ήταν συνομήλικοι
και είχαν διαφορετικό πεδίο δράσης και διαφορετική φιλοσοφία περί ζωής,
θανάτου και θεού.
Σήμερα οι εικόνες του Απολλώνιου στολίζουν όλα τα δημόσια κτίρια της Ελλάδας και τον τιμούν οι Έλληνες, αλλά σαν Χριστό, αφού δεν γνωρίζουν ότι η μορφή του Χριστού είναι στην πραγματικότητα αυτή του Απολλώνιου, κάτω από τη μορφή του οποίου τα ιερατικά μυαλά έβαλαν το όνομα Χριστός για ευνόητους λόγους. Κατόρθωσαν πράγματι να έχουν εξοβελίσει την ιστορία των Ελλήνων οι οποίοι σήμερα κυριολεκτικά δεν γνωρίζουν τι θεό λατρεύουν. Αντίθετα στη Γαλλία υπάρχει ένα μετάλλιο που φέρει τη μορφή του Απολλώνιου και φυλάσσεται στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου της.
Οι συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιήθηκαν από την εκκλησία κατά του Απολλώνιου θα εξεταστούν ξεχωριστά στη συνέχεια και σε συσχετισμό με τον Χριστό για να ιδούμε τι είχαμε και τι μας έδωσαν οι άγιοι του χριστιανισμού.
Μάγος
Γιατί ήταν μάγος ο Απολλώνιος; Η εκκλησία δεν έχει και δεν προσκομίζει καμία ιστορική απόδειξη, και δεν υπάρχει σε αρχαίο κείμενο κάποιος υπαινιγμός ή αναφορά που να το βεβαιώνει. Μήπως επειδή ο Απολλώνιος παρέμεινε στους Μάγους της Βαβυλώνας ένα χρόνο και οχτώ μήνες; Και τι ήταν αυτοί οι μάγοι;
Όταν λέμε «Μάγοι» πιθανόν πολλοί να τους ταυτίζουν με φακίρηδες ή με ταχυδακτυλουργούς που έχουν δει σε κάποιες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Οι μάγοι όμως ήταν μεγάλοι αστρονόμοι, σοφοί, φιλόσοφοι, μύστες και είχαν τη δυνατότητα να κάνουν θαύματα. Ο Λουκιανός γράφει, «οι μάγοι είναι πάνω απ’ όλους τους ανθρώπους». Ο χριστιανός πατέρας Ωριγένης λέει, «οι μάγοι είναι θεϊκοί άνθρωποι, ενθεότατοι». Οι Πέρσες ονόμαζαν μάγους τους θεούς και οι Έλληνες τους έλεγαν δαιμόνια [Θεούς].
Ο Απολλώνιος αρνείται ότι είναι μάγος. Αλλά στη δεκάτη έκτη επιστολή του μαθαίνουμε τη γνώμη του για τους μάγους: «Μάγος είναι ο θεραπευτής των θεών και στη φύση θείος άνθρωπος».
Οι ίδιοι οι χριστιανοί εκθειάζουν τους μάγους, τους επαινούν και επικαλούνται τη σοφία τους, την εγκυρότητα των προβλέψεών τους και τους χρησιμοποιούν σαν ακλόνητα πειστήρια, διαπιστευτήρια θα έλεγα, προκειμένου να αποδείξουν τη θεότητα του Χριστού (προσκύνημα των Μάγων). Οι κατηγορίες της εκκλησίας εκτοξεύτηκαν δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Απολλώνιου, όταν δεν μπορούσε πια ο ίδιος να τις αντικρούσει αφού δεν ζούσε.
Γόης
«Γόης είναι αυτός που εκστομίζει μαγείες με γοερές κραυγές, ο ψεύτης, ο απατεώνας, ο αγύρτης» [Λεξικό Ι. Σταματάκου].
Ουδεμία ιστορική αναφορά υπάρχει που να επιβεβαιώνει τη συκοφαντία της εκκλησίας, η οποία δεν διαθέτει στοιχεία για απάτες ή ψέματα του Απολλώνιου. Η συκοφαντία αυτή αποτελεί μια θρησκευτική επινόηση διότι ο Απολλώνιος ήταν πασίγνωστος για το ήρεμο και μειλίχιο ύφος.
Κοινός θαυματοποιός του Σατανά, Όργανο του Σατανά, και Αρχηγός των πονηρών Πνευμάτων
Ο Απολλώνιος κατηγορείται από την εκκλησία ότι έκανε τα θαύματά του, με τη βοήθεια του σατανά.
Τον σατανά πού τον είδαν και έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα; Δεν φαίνεται πουθενά κάτι τέτοιο στη βιογραφία του Φιλόστρατου. Ο σατανάς ζει και βασιλεύει μέσα στα ευαγγέλια, πιάνει κουβεντούλα με τον Χριστό και κάνουν παρέα οι δυο τους σαράντα μέρες στην έρημο. [...]
Το εβραϊκό ιερατείο όπως φαίνεται στα ευαγγέλια κατηγορούσε, εν ζωή τον Χριστό δημοσίως, ότι έκανε τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά, και τον αποκαλούσε δαιμονισμένο γιατί συνομιλούσε με τα δαιμόνια. [...]
Οι Φαρισαίοι έλεγαν για τον Χριστό, «Στο όνομα του άρχοντα των δαιμονίων τον Βεελζεβούλ βγάζει τα δαιμόνια» (Ματθ. Θ-34, ΙΒ-24). Και συνεχίζουν τα θεόπνευστα κείμενα. Τα πνεύματα τα ακάθαρτα όταν τον έβλεπαν, «Τον προσκυνούσαν και του φώναζαν, γιος θεού είσαι». Και ο Χριστός τους έλεγε να μην τον φανερώσουν (Μάρκ. Γ-11,12).
Εδώ ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να μην γελάσει; Ποιος έβλεπε τους διαβόλους να προσκυνούν τον Χριστό και ποιος τους άκουγε να μιλάνε μαζί του;
Οι σατανάδες χρησιμοποιούνται από το ιερατείο σαν αξιόπιστοι μάρτυρες (!) για να βεβαιώσουν τη θεότητα του Χριστού.
- «Το πνεύμα το πονηρό φώναζε, ξέρω πως ήρθες να μας καταστρέψεις Ιησού Ναζαρηνέ, ξέρω πως είσαι ο άγιος του θεού, και ο Χριστός τον επέπληξε και του είπε, βουβάσου (σκάσε) και έβγα από αυτόν» (Λουκ. Δ-34, 35, Λουκ. Δ-40, 4). Φιλική κουβεντούλα ή ιστορίες παραγεμισμένες με ασύστολη υπερβολή;
- «Με τον άρχοντα των δαιμονίων τον Βεελζεβούλ βγάζει τα δαιμόνια» (Λουκ. ΙΑ-15).
- «Αποκρίθηκαν οι Ιουδαίοι, καλά λέμε ότι είσαι Σαμαρείτης και έχεις δαιμόνιο» [Τους Σαμαρείτες τους είχαν για μάγους και αγύρτες (Ιωάν. Η-52)].
- «Είπαν σε αυτόν οι Ιουδαίοι, τώρα είμαστε βέβαιοι ότι έχεις δαιμόνιο» (Ιωάν. Η-52).
- Ο Χριστός ρώτησε: «Γιατί θέλετε να με σκοτώσετε;» και αποκρίθηκε ο λαός: «Δαιμόνιο έχεις, ποιος ζητά να σε σκοτώσει;» (Ιωάν. Ζ-20, 21).
- «Έλεγον δε πολλοί εξ αυτών. Δαιμόνιο έχει και μαίνεται, τι αυτού ακούετε» (Ιωάν. Ι-20) [Μαίνομαι = είμαι μανιακός, είμαι έξω φρενών, είμαι παράφρων από οινοποσία, είμαι τρελός από μεθύσι, Λεξικό αρχαίας Ελληνικής γλώσσας Ι. Σταματάκου].
Ο Χριστός, όπως λένε τα ευαγγέλια, σαράντα μέρες στην έρημο της Ιουδαίας και στο βουνό Καραντένα, έκανε παρέα με τον διάβολο, ο οποίος τον έβαζε σε πειρασμό. Συζητούσαν σαν καλοί φίλοι και πείραζε ο ένας τον άλλο. Οι δύο δε ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, περιγράφουν τις συνομιλίες του Χριστού με τον διάβολο σαν να ήταν παρόντες και τις άκουγαν (Ματθ. Δ-1 έως 11, Λουκ. Δ-1 έως 13). Ο Χριστός πάντως δεν τις διηγήθηκε σε κανέναν.
Στα ευαγγέλια οι γραμματείς και οι φαρισαίοι κατηγορούν τον Χριστό ότι είναι δαιμονισμένος και κάνει τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά ενώ αυτός προσπαθεί να τους πείσει, ότι είναι κακοί και τον κατηγορούν άδικα.
Το Πάσχα του 399 μ.Χ. ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, επιτέθηκε στον εκκλησιαστικό πατέρα Ωριγένη γιατί «Εξίσωνε τον σατανά με τον υιόν του θεού. Χλεύαζε τον Χριστό και απέδιδε στον σατανά μεγάλες τιμές». Πώς συμπέρανε ο μεγάλος αυτός απολογητής, ότι ο Χριστός είναι ίσος με τον διάβολο; Δεν ξέρω. Ποιος λοιπόν έκανε τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά;
Απολλώνιος Τυανεύς: Θεός στη Γη, σελ. 207-213
Σήμερα οι εικόνες του Απολλώνιου στολίζουν όλα τα δημόσια κτίρια της Ελλάδας και τον τιμούν οι Έλληνες, αλλά σαν Χριστό, αφού δεν γνωρίζουν ότι η μορφή του Χριστού είναι στην πραγματικότητα αυτή του Απολλώνιου, κάτω από τη μορφή του οποίου τα ιερατικά μυαλά έβαλαν το όνομα Χριστός για ευνόητους λόγους. Κατόρθωσαν πράγματι να έχουν εξοβελίσει την ιστορία των Ελλήνων οι οποίοι σήμερα κυριολεκτικά δεν γνωρίζουν τι θεό λατρεύουν. Αντίθετα στη Γαλλία υπάρχει ένα μετάλλιο που φέρει τη μορφή του Απολλώνιου και φυλάσσεται στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου της.
Οι συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιήθηκαν από την εκκλησία κατά του Απολλώνιου θα εξεταστούν ξεχωριστά στη συνέχεια και σε συσχετισμό με τον Χριστό για να ιδούμε τι είχαμε και τι μας έδωσαν οι άγιοι του χριστιανισμού.
Μάγος
Γιατί ήταν μάγος ο Απολλώνιος; Η εκκλησία δεν έχει και δεν προσκομίζει καμία ιστορική απόδειξη, και δεν υπάρχει σε αρχαίο κείμενο κάποιος υπαινιγμός ή αναφορά που να το βεβαιώνει. Μήπως επειδή ο Απολλώνιος παρέμεινε στους Μάγους της Βαβυλώνας ένα χρόνο και οχτώ μήνες; Και τι ήταν αυτοί οι μάγοι;
Όταν λέμε «Μάγοι» πιθανόν πολλοί να τους ταυτίζουν με φακίρηδες ή με ταχυδακτυλουργούς που έχουν δει σε κάποιες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Οι μάγοι όμως ήταν μεγάλοι αστρονόμοι, σοφοί, φιλόσοφοι, μύστες και είχαν τη δυνατότητα να κάνουν θαύματα. Ο Λουκιανός γράφει, «οι μάγοι είναι πάνω απ’ όλους τους ανθρώπους». Ο χριστιανός πατέρας Ωριγένης λέει, «οι μάγοι είναι θεϊκοί άνθρωποι, ενθεότατοι». Οι Πέρσες ονόμαζαν μάγους τους θεούς και οι Έλληνες τους έλεγαν δαιμόνια [Θεούς].
Ο Απολλώνιος αρνείται ότι είναι μάγος. Αλλά στη δεκάτη έκτη επιστολή του μαθαίνουμε τη γνώμη του για τους μάγους: «Μάγος είναι ο θεραπευτής των θεών και στη φύση θείος άνθρωπος».
Οι ίδιοι οι χριστιανοί εκθειάζουν τους μάγους, τους επαινούν και επικαλούνται τη σοφία τους, την εγκυρότητα των προβλέψεών τους και τους χρησιμοποιούν σαν ακλόνητα πειστήρια, διαπιστευτήρια θα έλεγα, προκειμένου να αποδείξουν τη θεότητα του Χριστού (προσκύνημα των Μάγων). Οι κατηγορίες της εκκλησίας εκτοξεύτηκαν δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Απολλώνιου, όταν δεν μπορούσε πια ο ίδιος να τις αντικρούσει αφού δεν ζούσε.
Γόης
«Γόης είναι αυτός που εκστομίζει μαγείες με γοερές κραυγές, ο ψεύτης, ο απατεώνας, ο αγύρτης» [Λεξικό Ι. Σταματάκου].
Ουδεμία ιστορική αναφορά υπάρχει που να επιβεβαιώνει τη συκοφαντία της εκκλησίας, η οποία δεν διαθέτει στοιχεία για απάτες ή ψέματα του Απολλώνιου. Η συκοφαντία αυτή αποτελεί μια θρησκευτική επινόηση διότι ο Απολλώνιος ήταν πασίγνωστος για το ήρεμο και μειλίχιο ύφος.
Κοινός θαυματοποιός του Σατανά, Όργανο του Σατανά, και Αρχηγός των πονηρών Πνευμάτων
Ο Απολλώνιος κατηγορείται από την εκκλησία ότι έκανε τα θαύματά του, με τη βοήθεια του σατανά.
Τον σατανά πού τον είδαν και έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα; Δεν φαίνεται πουθενά κάτι τέτοιο στη βιογραφία του Φιλόστρατου. Ο σατανάς ζει και βασιλεύει μέσα στα ευαγγέλια, πιάνει κουβεντούλα με τον Χριστό και κάνουν παρέα οι δυο τους σαράντα μέρες στην έρημο. [...]
Το εβραϊκό ιερατείο όπως φαίνεται στα ευαγγέλια κατηγορούσε, εν ζωή τον Χριστό δημοσίως, ότι έκανε τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά, και τον αποκαλούσε δαιμονισμένο γιατί συνομιλούσε με τα δαιμόνια. [...]
Οι Φαρισαίοι έλεγαν για τον Χριστό, «Στο όνομα του άρχοντα των δαιμονίων τον Βεελζεβούλ βγάζει τα δαιμόνια» (Ματθ. Θ-34, ΙΒ-24). Και συνεχίζουν τα θεόπνευστα κείμενα. Τα πνεύματα τα ακάθαρτα όταν τον έβλεπαν, «Τον προσκυνούσαν και του φώναζαν, γιος θεού είσαι». Και ο Χριστός τους έλεγε να μην τον φανερώσουν (Μάρκ. Γ-11,12).
Εδώ ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να μην γελάσει; Ποιος έβλεπε τους διαβόλους να προσκυνούν τον Χριστό και ποιος τους άκουγε να μιλάνε μαζί του;
Οι σατανάδες χρησιμοποιούνται από το ιερατείο σαν αξιόπιστοι μάρτυρες (!) για να βεβαιώσουν τη θεότητα του Χριστού.
- «Το πνεύμα το πονηρό φώναζε, ξέρω πως ήρθες να μας καταστρέψεις Ιησού Ναζαρηνέ, ξέρω πως είσαι ο άγιος του θεού, και ο Χριστός τον επέπληξε και του είπε, βουβάσου (σκάσε) και έβγα από αυτόν» (Λουκ. Δ-34, 35, Λουκ. Δ-40, 4). Φιλική κουβεντούλα ή ιστορίες παραγεμισμένες με ασύστολη υπερβολή;
- «Με τον άρχοντα των δαιμονίων τον Βεελζεβούλ βγάζει τα δαιμόνια» (Λουκ. ΙΑ-15).
- «Αποκρίθηκαν οι Ιουδαίοι, καλά λέμε ότι είσαι Σαμαρείτης και έχεις δαιμόνιο» [Τους Σαμαρείτες τους είχαν για μάγους και αγύρτες (Ιωάν. Η-52)].
- «Είπαν σε αυτόν οι Ιουδαίοι, τώρα είμαστε βέβαιοι ότι έχεις δαιμόνιο» (Ιωάν. Η-52).
- Ο Χριστός ρώτησε: «Γιατί θέλετε να με σκοτώσετε;» και αποκρίθηκε ο λαός: «Δαιμόνιο έχεις, ποιος ζητά να σε σκοτώσει;» (Ιωάν. Ζ-20, 21).
- «Έλεγον δε πολλοί εξ αυτών. Δαιμόνιο έχει και μαίνεται, τι αυτού ακούετε» (Ιωάν. Ι-20) [Μαίνομαι = είμαι μανιακός, είμαι έξω φρενών, είμαι παράφρων από οινοποσία, είμαι τρελός από μεθύσι, Λεξικό αρχαίας Ελληνικής γλώσσας Ι. Σταματάκου].
Ο Χριστός, όπως λένε τα ευαγγέλια, σαράντα μέρες στην έρημο της Ιουδαίας και στο βουνό Καραντένα, έκανε παρέα με τον διάβολο, ο οποίος τον έβαζε σε πειρασμό. Συζητούσαν σαν καλοί φίλοι και πείραζε ο ένας τον άλλο. Οι δύο δε ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, περιγράφουν τις συνομιλίες του Χριστού με τον διάβολο σαν να ήταν παρόντες και τις άκουγαν (Ματθ. Δ-1 έως 11, Λουκ. Δ-1 έως 13). Ο Χριστός πάντως δεν τις διηγήθηκε σε κανέναν.
Στα ευαγγέλια οι γραμματείς και οι φαρισαίοι κατηγορούν τον Χριστό ότι είναι δαιμονισμένος και κάνει τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά ενώ αυτός προσπαθεί να τους πείσει, ότι είναι κακοί και τον κατηγορούν άδικα.
Το Πάσχα του 399 μ.Χ. ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, επιτέθηκε στον εκκλησιαστικό πατέρα Ωριγένη γιατί «Εξίσωνε τον σατανά με τον υιόν του θεού. Χλεύαζε τον Χριστό και απέδιδε στον σατανά μεγάλες τιμές». Πώς συμπέρανε ο μεγάλος αυτός απολογητής, ότι ο Χριστός είναι ίσος με τον διάβολο; Δεν ξέρω. Ποιος λοιπόν έκανε τα θαύματα με τη βοήθεια του σατανά;
Απολλώνιος Τυανεύς: Θεός στη Γη, σελ. 207-213
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με greeklish δεν γίνονται δεκτά.